මා අත රැඳි සිහින් කවි ද යන විට සුළඟට බිය වී
මගේ මනස කෙමෙන් දැවෙයි මතක දවා පැරණි සිතක
මගේ නිවස අඬයි බිය ව ඉකි බිඳමින් පැමිණිළි කොට
මනස මගේ දිව යන විට සොයා මතක පැරණි ලොවක
මා ද බිය ව අඳුර සමග ඉකි බිඳමින් අඬනා විට
අරගෙන යයි පැරණි මතක මගේ මතක දිවයින වෙත
අපේ මතක ඉතිරි වෙතියි කියා ලබන සැනසුම කිම?
එක් දිනයක මතක මඟ ද ඉගිලෙනු ඇත කාලය මෙන!
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
No comments:
Post a Comment