පැනයක්

කූඹියකු සුළු දියෙන් කවිය මඩ කරන්නට
විරිය ගන්නා බවක් කීය මට ගොළු මුහුද
සුවඳ රැල්ලක් සමඟ

සයුරු තෙර විහඟකු ය නොදන්නෙමි
සුළු දියෙන් කූඹියකු කරන වැඩ
මෙතෙර සිටිනා සඳේ

නැත කූඹි හඬ ඇසෙන
මල් වැරුණු උදෑසන මුල් කවිය
ඉකි බිඳී මතක දිවයිනක් මැද

මහළු කවියකු වුව ද
බාල කවියකු වුව ද
සුළු දියෙන් කවිය වියමන් වේ ද?

මතක මඟ ද ඉගිලෙනු ඇත

මා අත රැඳි සිහින් කවි ද යන විට සුළඟට බිය වී
මගේ මනස කෙමෙන් දැවෙයි මතක දවා පැරණි සිතක

මගේ නිවස අඬයි බිය ව ඉකි බිඳමින් පැමිණිළි කොට
මනස මගේ දිව යන විට සොයා මතක පැරණි ලොවක

මා ද බිය ව අඳුර සමග ඉකි බිඳමින් අඬනා විට
අරගෙන යයි පැරණි මතක මගේ මතක දිවයින වෙත

අපේ මතක ඉතිරි වෙතියි කියා ලබන සැනසුම කිම?
එක් දිනයක මතක මඟ ද ඉගිලෙනු ඇත කාලය මෙන!

මතක මාවතට සාහිත්‍ය සම්මානයක්!

මතක මාවත කාව්‍ය සංග‍්‍රහයට 2009 පළ වූ කාව්‍ය සංග‍්‍රහ අතර හොඳ ම නිර්මාණය ලෙස ගොඩගේ සාහිත්‍ය සම්මාන උළෙලට තෝරා ගෙන තිබූ හේතුව නිසා, කවියකු සහ පැරණි මිතුරකු ඇතුළු කිහිප දෙනෙකු, කැඩුණු සිංහල සහ සිංග්ලිෂ්වලිවන් ලියූ කැලෑ පත්තර බඳු විචාර කියවා බලා මා ලැබූ අස්වාදය අනාගත කවි පොතකට ඇතුළත් කිරීමට තීරණය කර ගතිමි.

මතක මාවත

මතක මාවත - ඩබ්ලියු. ඒ. අබේසිංහ මහතා ලියූ පෙරවදන - 6

විවිධ තේමාවන් යටතේ ලියවුණු කවි කිහිපයක් මගේ මූලික විමර්ශනයෙන් බැහැර කළ පසුව ද, ඉතිරි වන බහුතර පද්‍ය සංඛ්‍යාව අපට හෙළි කරන අපූරු දෙයක් ඇත. ඒ නම්,මේ කවියා 'දෙරටක නොරැටියකු' වී සිටින බව ය. මේ කවි තළු මා දකින අපූර්වය එබැව්, නොවළහා කියනු කැමැත්තෙමි. කවියා තමාගේ දැනමුත්තා (mentor) යැයි නොකියා කියන විමල් දිසානායකගේ ‘නාගල කන්ද’ කාව්‍යයෙන් අපූරු පැදි කඩක් 'මතක පිළිරැව්'හි නව ලෝකය යන කොටස අරඹමින් උපුටා දක්වයි:

”රට හැරදා ගියේ ඇයි ද
අසත් කෙනෙක් විමතියකින්
රට හැරදා මම නොගියෙමි
ගියෙමිය මම රටත් සමග”

සැබැවින් ම සුනිල් ගෝවින්නගේ පර්ත් නුවර ගොස් සිටින්නේද, රටත් රැගෙන ය. ඒ බැව් මෙම කාව්‍ය සංගහ‍්‍ර තුනෙහි ම එන නිර්මාණ තුළින් දැකගත හැකි ය.ඔහු ලංකාවට යළි එන විට, බටහිර ඔස්ටේ‍්‍රලියාවෙන්ද බිඳක් රැගෙන එයි. එනබැවින් ද ඉතා පළ ය. එහෙත් අවුරුදු විසි දෙකක විදේශ වාසයෙන්පසුව ද, ඔහු දෙරටටම "නොරැටියෙ’.

මෙම තත්ත්වය කිසියම් කවියකුගේ ජීවන පවත පිළිබඳ ඛේදවාචකයක් හෝ ශෝකාලාපයක් විය හැකි ය. ඒ නමුදු, ඒ නම්, සුනිල්ගේ කවි කෙරෙහි මා බැඳී ගියේ ඒනිසාවෙනැයි නැවත ද කියමි. සීමිත අත්දැකීම් හේතුවෙන් හෝ වෙනත් හේතුවකින් හෝ
කොදෙව් චින්තනයක කොටු වන, ඒ චින්තනය වුව, දුඹුල් වූ විට - දුගී වූ විට - ප‍්‍රහේලිකා කවි ලියන, බොහෝ විට ගම්වැසිවදනරුත් ම කියන,පසුබිමක්මත මේ නම් සැබැවින් ම අරුමයකැයි මට සිතෙයි.

අපගේ බොහෝ කවිවල ගමත් නගරයත් අතර ගැටුම කොතෙකුත් කියා ඇත. අව්‍යාජව මෙන් ම ව්‍යාජව ද කියා ඇත. එතෙකුදු වුවත්, රටත් නොරටත් (ලෝකයත්) අතර ගැටුම කියන්නට, අපගේ කවීන්ට ඒ තරමට අවසථ් ාව ලැබුණා නොවේ. මේ බැල්මෙන් ලොව
බලන්නට වෑයම් කළ කවියා, මහගමසේකර ය. ඔහු ලෝකය තුළ රට තබා බලන හැටි, 'හඳ සහ නිව්යෝර්ක් නුවර' යන රචනයෙන්ද, විශ්වය තුළ පෘථිවිය තබා බලන හැටි ‘චන්ද්‍රග‍්‍රහණය’ යන රචනයෙන් ද කියා පෑවේ ය.‘හඳ සහ නිව්යෝර්ක් නුවර’ රචනයෙහි මුල් අඩ මෙසේ ය:

කළු ගැහී තරගයට ඉහළ ගිය
සිමෙන්ති බිත්ති මිසක
ඇසට නිලට
අහසක් ගහක් කොළක්
අවටක් නැත,
නිව්යෝර්ක්නම් පුරවර
සියක් මහල් එක්ටැම්ගෙය මුදුනේ
දොරජනෙල් වසා සිර කළ කාමරයක
ඇඳක් - පුටුවක් - මේසයක්
-මම,
මම පොළොවේ අනිත් පැත්තෙ
සෙනෙහැති දෙමාපියන්
නෑ මිතුරන් අඹු දරුවන්
මට සිහි වෙයි.

මළ පාළුව පලවන්නට කවියා කියන කවිය, ආපසු ඇවිත් ඔහුගේ කන තුළට රිංගාගනීවී ප‍්‍රපාතයට එබී බලන විට, කුරා කුහුඹු මිනිස් යන්ත‍්‍රය, කවියා දන්නා හඳුනන අය සිටින්නේ මහ පොළොවේ අනිත් පැත්තේ ය. කවියා මහා දුකින් ඉහළ බලයි. ඔහු දකින්නේ කුමක් ද?

දිලිහි දිලිහි ආකාසේ රන් පිගාන සේ
හඳ,
මා දන්නා අඳුනන
අපේ ගමේ වෙල් එළියට පායන හඳ
පෝය දාට බෝ මළුවට පායන හඳ,(බෝඩිම - මහගමසේකර - 1970 දෙසැම්බර් 47-48 පිටු)

මහගමසේකරගේ ‘චන්ද්‍රග‍්‍රහණය’ රචනයට විෂයය වන්නේ මිනිසාගේ සඳ තරණයයි. මෙම දීර්ඝ රචනයේ අග භාගයේ දී සඳ මත සිට බලන විට මහ පොලවේ උදාව කවියා දකින්නේ මේ ආකාරයෙනි:

සුවහස් රස් විහිදුවමින් දිලිහි දිලිහි
ඒ මොහොතෙහි
සඳ කතරින් උදා විය
නව සුරපුර
මහා පොළොව
පෙර කිසි විට නුදුටු අමුතු අසිරියකි
නෙත් අයා බලා සිටියේය ඔහු
ගල් ගැසී විස්මයෙන්
මත්ව එහි මහිමයෙන්.
පොළොව හා එහි වෙසෙන
මිනිස් සත්වග කෙරෙහි
අචල විශ්වාසයෙන්
අපිරිමිත අසීමිත භක්තියෙන්
ඔහුගෙ සිත ගත නහර
පිරී ඉතිරී ගියේය
තෙමා රළු සඳ කතර
ගලා ආයේය නෙතින් තුටු කඳුළු
පින්බර රන් පසැති පොළොව
ගං ඇළ දොළ නිලන පොළොව
සව් සැපතින් පිරුණ පොළොව
මිනිසා වැනි උතුම් පුතකු ලැබූ පොළොව
සැකයක් නැතිය
සුරපුරමය,
ඔහුට සිතිණ,

(බෝඩිම - මහගමසේකර - 1970 දෙසැම්බර් 84-85 පිට)

මිනිස් වගට අයිති මහ පොළොවට සඳ උදාව සේ ම, ඇතැම් විට වෙනත් සත්වගකට අයිති සඳට පොළොව උදා වෙයි. සැබෑ කවියකුගේ
දේශ පේ‍්‍රමය යනු, මානව පේ‍්‍රමයේම ඇබිත්තකි. ඒ මානව පේ‍්‍රමය යනු, විශ්ව පේ‍්‍රමයේ ඇබිත්තකි. ‘චන්ද්‍රග‍්‍රහණය’ ලියන අවධියේ මහගමසේකර සිටියේ එකී චින්තන තලයේ ය.

ඒ අනුසරින් බලන විට, එමගෙහි ඊළග පියවර තබන කවියා සුනිල් ගෝවින්නගේ නොවේදැයි මට සිතෙයි.

මතක මාවත - ඩබ්ලියු. ඒ. අබේසිංහ මහතා ලියූ පෙරවදන - 5

"සුනිල් ගෝවින්නගේ මහතාගේ කාව්‍ය රචනාවල දක්නටලැබෙන තවත් විශේෂ ලක්ෂණයක් නම්, බොහෝ විට සිය අත්දැකීම් හා චින්තන පිටස්තරයකුගේ දෘෂ්ටි කෝණයෙන් ඉදිරිපත් කොට තිබීමයි. ඔහුගේ ඇතැම් පද්‍යවලට පසුබිම වී ඇත්තේ, ඔස්ටේ‍්‍රලියාවයි. ඇතැම් පද්‍යවලට පසුබිම වී ඇත්තේ ලංකාවයි. දේශය කුමක් වුව ද, ඔහු එම අත් දැකුමි නිරීක්ෂණය කරන්නේ පිටස්තරයකු ලෙසිනි. මෙහි ප‍්‍රතිඵලයක් වශයෙන් ඔහු නිරූපණය කරන කාව්‍ය අනුභූතිවලට නව මානයක් එක් වේ."

විමල් දිසානායක එසේ දකින්නේ, මා කියන බාහිර වෙනස ය.

අභ්‍යන්තරයෙන් වන වෙනස දැකගත හැක්කේ ‘මතක පිළිරැව්’ සහ මෙම කාව්‍ය ත‍්‍රිත්වයේ අන්තිම ඈඳුත්ත වන 'මතක මාවතෙහිය'.

ඒ කිමෙක් ද?

අර කියන කනස්සල්ලත් පරිතාපයත් තුළින් ම, ඔහු ඒ අභ්‍යන්තර වෙනස ද අප ඉදිරියේ ගෙනහැර පායි.

ඒ නම් අනෙකක් නොව, ආත්ම ගවේෂණයයි. සුනිල් ගෝවින්නගේ, බැහැරට වඩා ඇතුළත බලන කවියෙකි; ආත්මය සොයා බලන කවියෙකි. අප බොහෝ කවීන් හට නුහුරු යෙදුමකින් කිව හොත්,'ආත්ම ගවේසි’කවියෙකි කවිය ඇතුළත පිටත දෙකම බැලිය හැකි කැඩපතක් නොවේ ද යන විමතිය මා තුළ දැඩිව හටගත්තේ , ඒ නිසාවෙනි. මුලින් ද කී පරිදි, සුනිල් දැන් ජීවත් වන්නේ බටහිර ඔස්ටේ‍්‍රලියාවේ පර්ත් නුවරය. මව්බිම අතහැර ඔහු එහි පදිංචියට ගියේ 1986 වසරේය, ඒ ගමන "අබිනික්මනකැ" යි කියන කවියා මෙසේද තෙපලයි.

සමුගැන්මක් නොවේ මෙදින
අකලට යන ගමනක් මිස
එන්නෙමි ඔබ වෙත යළි මම
පැන විසඳන නුවණ රැගෙන

ඒ කවි පෙළට ඔහු ලියන පාදක සටහන මෙබඳුය.

"එවකට රාජ්‍ය නොවන ආයතනයක සේවය කළ මගේ කලකිරීමත්, 1986 දී රටින් බැහැරව යාමට බලපෑ හේතුවත් ගැන ඉගියක් අඟවන මේ කවිය 1985 දෙසැම්බර් මස 22 දින ඉරිදා දිවයින පත‍්‍රයේ ‘සමුගැනීම’ යන මාතෘකාව යටතේ පළ වූයේ දිවංගත දයාසේන ගුණසිංහ කවියාගේ අනුග‍්‍රහය නිසා ය."

ඒ නම් ‘සමුගැනීමක් නොවේ’ යැයි කියන්නට මෙන්, ඔහු වරින් වර ලංකාවට එයි; ඇවිත් යයි. ඒ එන විට ‘පැන විසඳන නුවණ’ ගෙනාවේ ද යනු වෙනත් කාරණයකි!

මතක මාවත - ඩබ්ලියු. ඒ. අබේසිංහ මහතා ලියූ පෙරවදන - 4

මා නමෝවිත්තියෙන් ම එකරුණ සඳහන් කළේ,සුනිල් ගෝවින්නගේ කවියා මායිම් නොදකින කවියකු බැව් කල්තියා ම සඳහන් කිරිම උචිත යැයි හැගුණු බැවිනි.

සුනිල් ගෝවින්නගේ කවියාගේ ‘මතක කාව්‍ය’ ත‍්‍රිත්වයම මා කියවූයේ නොතිත් ආශාවෙනි. මේ කවි,මෙසමයෙහි ලියවෙන බොහෝ සිංහල කවිවලට වඩා වෙනස් ය. ඒ වෙනස,පිටතින් මෙන් ම ඇතුළතින් ද දක්නා ලැබෙන වෙනසකි. ඔහුගේ මුල් ම කෘතිය වන 'මතක දිවයිනට'විමල් දිසානායක ලියන පෙරවදනෙහි මේ අපුරු වැකි කිහිපය දක්නා ලැබෙයි.

"සුනිල් ගෝවින්නගේ පළකොට ඇති ‘මතක දිවයින’ නමැති මෙම කාව්‍ය සංග‍්‍රහයෙන් ඔහු පාඨකයා කැඳවාගෙන යන්නේ අපූරු ලෝකයකටය. එම ලෝකය වරෙක පියකරු ය: වරෙක බියකරු ය. බොහෝ විට, කනස්සල්ලෙහි දැවටී ඇත ... කනස්සල්ල ප‍්‍රධාන වශයෙන් කොටස් දෙකකට බෙදා වෙන් කළ හැකියි. එනම්, දුක් වීම සහ පරිතාපයයි.... දුක් වීම තාවකාලික ය. පරිතාපය සදාකාලික ය. සිය රටින් බැහැර ව ගොස් වෙනත් රටක පදිංචි වීමත් සම`ග උද්ගත වන පරිතාපය, සුනිල් ගෝවින්නගේ කිවිඳාගේ බොහෝ පද්‍ය රචනාවලින් ගම්‍යමාන වේ.

මතක මාවත - ඩබ්ලියු. ඒ. අබේසිංහ මහතා ලියූ පෙරවදන - 3

තමා ගැන දුක් තැවුල් ගන්නා 'පිටස්තරයා', 2007 වසරේදී 'මතක පිළිරැව්' පළ කරන විට අමුතු මිනිහෙක් වී ද? ‘මතක පිළිරැව්’ හි මුල් ම රචනය 'කවියා'යන සිරසින් ලියවුණේ ය. කවියා තමා ගැන මෙසේ තෙපලයි:

ලොව දස අත විසිරී ඇති
සුදු කළු වූ මිනිසුන් සැම
ලේ නෑයන් වූ මා හට
පව් පිය නෑයන් කුමට ද?

සුදු කළු වූ මිනිසුන් හැම ලේ නෑයන් බවට පත් වූ විට, මව් පිය නෑයන් කුමටදැයි කවියා විමසයි. ඒ රචනය ලියා ඇත්තේ 1976 වසරේ කොළඹදී ය.

රුසියානු මහ කවි ඉයුජිනි යෙෆ්ටුෂෙන්කෝගේ වචන කොතරම් නිබොරුදැයි විමසා බැලූව මැනවි. කවියා කුරුල්ලකු සේ දේශ සීමා හෙවත් කඩවත් ඉක්මවා පියාඹන්නේ නොවේ ද? එහෙත් මෙතැන්හදීි මගේ සහි යට නැගෙන්නේ,පැරණි සෝවියට් දේශයේ
සිතියම මතින් සදහටම මැකී ගිය ද ගෙස්තානයේ,රසුල් ගම්සාතෝප් නමැතිමහ කවියාගේ 'නිජබිම නමැති රචනයයි. ඒ රචනය අරඹන්නේ මෙසේ ය:

ඇවිද නෙක මාවත්හි මෙලොවේ
ජීවිතේ අරුමය දුටිමි මම
අසති සමහරු නිකම් බොරුවට
”ඔබට නෑයන් නැද්ද පිටරට?”

එකී ප‍්‍රශ්නයට පිළිතුරු දෙන කවියා, ඉස්තාන්බුල් නුවර ඉපදුණු තුර්කි මිනිහා,තමාගේ පියා නොවේදැයි පෙරළා අසයි.කැප්රි පුරවර ගැහැනියක කෙරෙහි තම මවගේ මුහුණුවර දකියි. පැරීසියේ රූබර ළමිස්සියක තමාගේ නැගෙනියකැයි සිතයි. අප‍්‍රිකාවේ උපන් කොල්ලකු තමාගේ සොහොයුරෙකැයි සලකයි. මේ ආදී වශයෙන්,ලොවේ නෙතැන දනන් තමන්ගේ නෑයන් සේ හඳුනාගන්නා කවියා, අන්තිමේ දී මෙසේ කියයි:

කොයි තරම් සතුටක් ද දැන් මට
මේ ලෙසින් නෑසියන් ඇති සඳ
මෙයයි මා දුටු ඇත්ත මමිතුර
මායිමක් නැත අපේ ලෝකෙට

(තුන්වැනි ලෝකයේ කවි සහ වෙනත් කවි - ඩබ්ලියු.ඒ.අබේසිංහ-(1986 අගෝස්තු 1998 අගෝස්තු දෙවැනි මුද්‍රණයේ 107-108 පිටු.

මතක මාවත - ඩබ්ලියු. ඒ. අබේසිංහ මහතා ලියූ පෙරවදන -2

ඔහු ඊට කලින් ද කවි පොතක් ලියා ශ‍්‍රී ලංකාවේ දී ප‍්‍රකාශයට පත්කොට ඇත. ඒ කව, 2006 වසරේදී පළ වූ ‘මතක දිවයින’ යි. එහි එක් රචනයක ඔහු මෙසේ කියයි:

රන් කිරි දිවග ගෑ බස නැත දොඩන්නේ
උදේ රැය ද පර බසකි ය දොඩන්නේ
සිසිල නොමැත අව් රස්නෙට දැවෙන්නේ
පිට මිනිසෙකු ලෙසිනි මේ රට මා රැඳෙන්නේ(මතක උරුමය)

බටහිර ඔස්ටේ‍්‍රලියාවේ පර්ත් නුවර, ඔහු රැඳෙනුයේ ‘පිට මිනිසකු’ ලෙස ය. අනෙක් රචනයක දී කවියා තමා පිටස්තරයකු බව ම පසක් කරයි. 'පිටස්තරයා' යන රචනයෙහි අවසන් පැදිය,මේ බැලූව මැනවි:

එකම රුහිරු වැල්මය ගත දුවන්නේ
එහෙත් උන් සුදුය කළු අප තැවෙන්නේ
උගත් සියලූ දේ නුහුරින් දකින්නේ
කුමන පවට මා මේ රට වෙසෙන්නේ

මතක මාවත - ඩබ්ලියු. ඒ. අබේසිංහ මහතා ලියූ පෙරවදන -1

කවිය මලක සුවඳ වැනියැයි, වරක් මම ලියූවෙමි.මා එය යළිත් ප‍්‍රතිරාව කරන්නේ, කවිය හොඳම නිර්වචනය -හොඳම විවරණය - මගේය කියන අනුවණ ආත්මාභිමානී අදහසින් නොවේ.මා කවිය මලක් වැනියැයි කීවේ, මලක සුවඳ උරාගෙන අවසන් කළ නොහැකි සේම, කවියේ ද අරුත උකහාගෙන අවසන් කළ නොහෙන නිසා ය. අන්තිමේදී කවියෙහි අරුත, මලෙහි සුවඳ මෙන් එය තුළ ම රැදී ඉතිරි වෙයි. කවියේ අරුමයත් අසිරියත් එය නොවන්නේද? කෙසේවෙතත්, කවිය ගැන මා දැනුදු ඉතාම හොඳ හැඳින්වීම හැටියට සලකන්නේ, ඉයුජිනි යෙෆ්ටුෂෙන්කෝ ගේ මෙවදන් ය.

”කවිය කුරුල්ලකු වැනිය. එය දේශසීමා නොතකයි.”

එහෙත් දැන් මට හිතෙන කාරණය නම්, කවිය ගැන දී ඇති නිර්වචන තවමත් මදි බව ය.කවිය කැඩපතක් වැනි යැයි දැන් මට සිතෙයි. එහෙත් එය සාමාන්‍ය කැඩපතක් නොවේ ය. ඒ වූ කලී ඇතුළත පිටත දෙක ම බැලිය හැකි අසිරිමත් කැඩපතකි. ඒ සිතිවිල්ල මා තුළ හටගත්තේ, දැනට ඔස්ටේ‍්‍රලියාවේ පර්ත් නුවර් ජීවත් වන සුනිල් ගෝවින්නගේ කවියාගේ 'මතක පිළිරැව්' කියවන විට ය.

56 - මරණය කෙටි ගමනකි

”මරණය
ඇවිදින් කලින්ම
අත වනයි
දුර ගමනක් යන්නට
සුදු කොඩි වැල්
අතරින්
පාළු සුසානයට”

ඔබ කැටුව එන්නෙමි, සොල්දාදුවා සහ විජිතය කාව්‍ය සංග‍්‍රහය, උදේනි සරත්චන්ද්‍ර

මරණය මට
දිගු ගමනක් නොවේ සබඳ
කෙටි පාරක අග ය නොරට
සුදු වැල් කොඩි කොයින් ද මට
සුදු තිසරුන් කළු වූ රට

දෙවෙන්දරා ගිය විලසට
යන්ට නොහැක සුසානයට
පණ ඇති කල ගෙවූ කාසි
ගෙන යනු ඇත කළු රියකින්

කරකතාව නිහඬ තැනකි
රේල්ලූවක හඬ ඇරුණම
රැහැයියන් ද නැති දවසක
සිහින් සුළඟ ගී කියා වි

උපත විපත හෝ දක්වන
සොහොන් කොතක් නැති වූ කල
ඔබේ කවිය ඉකි බිඳමින් ගී ගයාවි
රැහැයියන් ද නැති වූ රැය

55 - මතක මාවතට දිව යමි

හස ගං කෙළවර මතු වී
රැළි රකිනා විට කළුවර
මගේ නිවස ඇත වට කොට
සිහිතල රැළි නළ ගොළුවුණු

ආලින්දයෙ පුටුවක හිඳ
අඬනා විට මා කවි පද
අරගෙන යයි තුරුණු මතක
ගොළු මුහුදෙන් එතර රටට

ආදරයේ ඇඟිලි තුඩින්
මතක ගමන විමසන සඳ
දිවගෙන එයි පැරණි මතක
ගොළු මුහුදේ රැළි විලසින

සැන්දෑ ඉර රජ උයනේ
මරණය සේ ඇවිදින කළ
මතු වී එයි පැරණි සිහින
සොඳුරු අරුම වෙස් අරගෙන

මා අත රැඳි සිහින් කවි ද
යන විට සුළඟට බිය වී
දිවගෙන යයි පැරණි මතක
ගොළු මුහුදෙන් එතෙර රටට

අඳුර ඇවිත් කාමරයේ
ජනේලයෙන් එබෙනා විට
මගේ නිවස ඉකි බිඳිමින්
අඬයි බියව පැමිණිළි කොට

මා ද බිය ව අඳුර සමග
ඉකි බිඳිමින් අඬනා විට
අරගෙන යයි රැඳුණු මතක
මගේ මතක දිවයින වෙත

රැ යම කළුවර ගෙනවිත්
කස පහරින් ගසනා විට
නිදි වෙර කඩමින් මැලි වී
නැගිටිමි සිහිනෙන් අවදිව

රැක ගෙන මා පැරණි මතක
ගොළු මුහුදෙන් එතර රටක
මම සැඟවෙමි සිහින අතර
මැරෙන මතක දිවයින මැද

දරුවන් අප සොරකම් කළ
මිනිසුන් ගැන මා උරණ ව
නිබඳව කරනා පැමිණිලි
අසා හඬන වැළපෙන සිත

වහා රැගෙන යයි හනිකට
මගේ මතක දිවයින වෙත
සොයා ගන්න මැරුණු සිහින
යළිත් නොඑන ගමන් මඟක

උදේට හිරු පැමිණෙන විට
හිරුට සාප නොකර ම මම
නැව් නැග තොටුපොළක් සොයා
යමි රැළි මැද ගොළු මුහුදේ

පෙරවා ගෙන මැරුණු මතක
නිදා ගනිමි රැයක් එතර
ගොළු මුහුදේ කඳුළු අතර
මැකෙන මතක දිවයින වෙත

ඉතිරිව ඇති දින කිහිපය
හෙමින් මැකී යන මේ පැය
මම දුවගෙන යමි හනිකට
ගොළු මුහුදෙන් එතර රටට

මැකෙන මතක අමතක කොට
කළ යුතු වෙයි මා මෙහෙවර
නිම කොට සමු ගෙන යන්නට
මතක නිවා මැරෙන හදක

54 - සතුරු වූ කාලය

කාලය සතුරෙකි සටනට එන අද
නැත විරියක් අද සටන් වදින්නට
මිතුරන් නොකියා පලා දුවද්දී
හිස් වූ යුද බිම දකිනෙමි බිය වී

”පෙර දින යුද දිනු
යුද භටයෙකු අද
සටනින් පැරදෙන
දිව යන මිනිසෙකි.”

බූත හැඟුම් රැළි
අහසින් වැටුන ද
නිම නැති මෙහෙවර
ගැන සිතමින් මම
මතක මාවතේ
සදා රැඳෙන්නෙමි

53 - මගේ මරණය

දවසේ අන්තිම හිරු රැස් ද
අවසාන සුසුම් රැළි හෙළද්දී
මම ද මිය ගොස් ඇති බව
පසක් කොට ගතිමි.

මැරෙන හිරු රැස් අතර
මගේ කවි මෙන් මා ද
මිය ගොස් ඇති බව
මම පසක් කොට ගතිමි.

පර බස් හැසිරීමෙන්
උරණ වූ මගේ මනස ද
මිය ගොස් ඇති බව
මම පසක් කොට ගතිමි.

මගේ බස නොදත්
මගේ දරුවන් ද
මා මිය යන බව
කාලයට දන්වා ඇත.

ඔවුන්ගේ මව් බස ද
මිය ගොස් ඇති බව
මම පසක් කොට ගතිමි
මැරෙන හිරු රැස් පරිදි

දවසේ අන්තිම හිරු රැස් ද
අවසාන සුසුම් රැළි හෙළද්දී
මම ද මිය ගොස් ඇති බව
පසක් කොට ගතිමි.

52 - මරණයේ සේයාව

තිසර නදියෙ සිරි බලමින්
එළවමි මා මනරම් රිය
උදම් වෙමින් සතුටු සිතින්
බටහිර ගීයක් අසමින්.

මහ පාරේ සෙමෙන් ඇදෙන
තරුණ කාර් පෙළ අතරින්
මා වෙත දිව එන රථයකි
රියැදුරු සැහැසි ය,දරුණු ය.

නගරය පසු කොට සැණයෙන්
හිණි පෙළ නැග හනි හනිකට
කන්තෝරුව වෙත ඇදුනෙමි
බේරෙන්නට රකුසාගෙන්.

මා සිත බිය පහ කොට යළි
බේරෙන්නට රකුසාගෙන්
උසට රැකුණු මතු මහලේ
කන්තෝරුවෙ මම සැඟවෙමි

ජනේලයෙන් පිට සැඟවුණු ගංතෙර
දකිනට මා සිත ඇල්මක් ඇති වෙයි
ජනේලයෙන් පිට එල්ලී ඇත ඔහු
නැත බේරෙන්නට අද නම් ඔහුගෙන්.

ඇතුළට එන්නට වැර ගන්නා සඳ
සිත බය නැති වග ඔහු හට පෙන්වා
මම ගොස් සැඟවෙමි
වැසිකිළියක් තුළ.

සිරුරු කිස නිමා එළියට එන විට
දොර අයිනේ සිට මට ඉඟි දක්වයි
කළු දත් පෙන්වා සිනහ මුව සදයි
මුව මට හරවා දිගු දත් පෙන්වයි.

දහවල් යාමේ මිතුරන් කැල හා
දොඩමලූ වෙද්දී අහර බුදින සඳ
දිය රකුසකු සේ වෑංජනයකින්
ඔහු හිස ඔසවයි වියරු සිනා පා.

සවස් යාමයේ මනරම් රථයෙන්
යමි මම නිවෙසට විවේක ගන්නට
මා ගොස් වැතිරෙන ඇඳේ වැතිර ඇත
ඒ මිනිමරුවා කළු දත් විදහා.

ඔහු ගැන නොතකා මම ගොස් සැඟවෙමි
ලෝකයෙ තතු ගැන හඬමින් පවසන
රූපවාහිනී වැඩ සටහන් මැද
විවේක සුවයක් ලබන්ට මොහොතක.

මැදියම හෙමිහිට නැඟිටිමි
හද බිය නැති කොට සැනයෙන
කාමරයේ මා ගැවසෙන
ඔහු නැති වග මා හදට පවසමින්

කාමරයේ ඔහු නැති වග දැන ගෙන
ඇඳේ වැතිරිලා සළුවක් පෙරවමි
එළවා දමනට කාමරයේ ඇති
පිළි ගඳ සීතල, ගේ පිටි පස්සට

උඩ සිට ඔහු එයි
දත් විදහාගෙන
දෑත් විදා ඔහු
මා ගෙල මිරිකයි

සැඟවෙන්නට බෑ
රකුසාගෙන් තව
පලා යන්න නැත
සිතකුත් මා හද

51 - ලංකාවට ලිපියක්

කුරිරු යුද අවි ගැටෙන
පුවත් ම ය නෙත ගැටෙන
නැත ලැබෙන අසුන් පත
සොඳුරු මිතුරන් එවන

කඳුළු කඳු මා නගින
නොදත් මා පිය මා සබඳ
කිම නොඑන අසුන් පත
ගොළු මුහුද රැළි සමග

හස නදිය පාව යයි
හඬා අද දුක් මුසුව
නොලියවෙන කවි රැගෙන
ගොළු මුහුද සොයන්නට

වෙසෙන’මුත් සොඳුරු රට
මගේ හද තැවරි දුක
අසනු මැන මා මිතුර
එතෙර සිට වුව මෙදින

50 - රට ගම වෙත යන්නට පෙර

මිතුරන් නෑයින් ගිය පසු
ඔවුන් අඹා යන්නට බැරි
කුඩා කුරුල්ලකු විලසින්
ළතවෙමි හෙට දින මා යන
දුරු රට ඇති රට ගම වෙත

මකා සිතේ බිය හණිකට
හෙට නිසැකව යා යුතු ම ය
පර්ත් නුවර රට ගම වෙත
මගේ රටේ අහස් නැවෙන්
කැන්ගරු ඇඳි අහස් නැවෙන්
මළ විට මා අළු රඳවන
කරකතාව ඇති ගම වෙත

ඉර ද මැරෙන දවස හඬයි
ගොංමං කළුවර එන විට
සිතිවිලි මතකය දිව එයි
මිය ගිය සැමරුම් අරගෙන

සඳ ද ඇදෙයි අබල දුබල
වියළී ගිය රැස් ඇඳගෙන
මගේ මතක ගොනු කරන්න
පැරණි මතක කැටි අරගෙන

ඈත එපිට වෙල් යායේ
මතක රැඳී ඇත දුබලව
පන්දු ගැසූ හැටි පෙර දින
හඳ එන තුරු නිවාඩු දින
අම්බරුවන් නිඳනා තුරු
කමත පුරා දිවූ අයුරු

පිදුරු රැගෙන වෙල් යායක
සඳ ගෙන එයි සොඳුරු මතක
දුබල ව ගිය කිරණ සමඟ
ළමා මතක පිරේ සිතක
ගෙන යන්නට රට ගම වෙත
පර්ත් නුවර මා ගම වෙත

එකතු කරමි මතක පොකුරු
විසුරුණු මාලයක පබුළු
මතක සොයා මම ඇවිදිමි
ගොංමං යාමේ මගෙ රට

බඩවැටියේ ඇළ කණ්ඩියෙ
වතුර හමා යයි තෙල් සේ
නොමැත අවට තිත්ත පැටව්
ළමා වියේ මිතුරන් වූ

උන් ද ගොසිනි මා මෙන් අද
ගොදුරු සොයා මහ සයුරට
ඇළට ගැලූ දිය අරගෙන
සයුරට කඳුළක් අරගෙන
ලෝකයෙ මහ නගරවලට
අවසන මා රට ගම වෙත

සඳ පැතිරෙයි අඳුර වසා
සිත තුළ මතකය වඩමින්
බාල වියේ පාට රැගෙන
අහසේ තරු කැට අතරින්

සැමරුම් ගොනුවෙයි මා වට
කඩා ගනිමි මතක පොකුරු
දිදුලන තරු කැටි අතරින්
පාට කරන්නට අහස ද
හස නදියේ අහස් ගැබේ
ළමා මතක කැටි කොට අද
කඩාගන්න හෙට දිනයේ
ගම රට වෙත මා ගිය විට

49 - පිටකොටුව - 2007 දෙසැම්බර්

නැත පෙර ලෙස,ඇත මහලූව
සඟවා යුගයක් නැති වුණු
බෝ ගස යට අරුම අතර
බුදු හඬ සුළඟට මුසු වෙත

කුණු කඳු පිපි කාණු අතර
ගැවසෙති යාචක දහසක්
රටක දුකක් මට පවසා
පොඩි දරුවකු සිඟා යදියි

සිඟමන් නැති රටක වෙසෙන
තව මිනිසෙකි කඳුළු රඳන
හදක රැඳුණු දුක මකමින්
අබිසරු ඉගි බිගි පාවේ

විසිතුරු බඩු රට සනසන
වේ ය නිබඳ ඩොලර්වලට
ගෙන යන දුක් මුහුණු පමණි
සිත රැඳි මා මතක අතර

48 - කුරුණෑගල

(උදේනි සහ අසෝකා සරත්චන්ද්‍ර යුවළට සහ නගරයේ දී මුණගැසුණු ආලෝක මිනිසුන් වෙනුවෙනි)

ඇතුගල උඩ මහ බුදු රුව
පවසයි දහමක් ලොවකට
සැඟවුණු උරුමය කැටි කොට
නැති වූ උරුමය මතු කොට

වෙළෙඳ හලකි නෙත හුරු වන
ඇසේ බස් ද හද සනසන
ආලෝකය හද රඳවන
මිතුරන් වූ මිනිසුන් කැල

ළඳකි රුවැති ගරු බස් දෙන
හදවත් නවයක් සරසන
නගරය වෙස් ගෙන අලූතව
සඟවා රමණිය පැරණිය

විල් තෙර අසිරිය අරුමෙකි
මිය ගිය යුගයක් රඳවන
මඳ නල දුවමින් සනසයි
මහලුව ගිය ආඳාගල

නැති වූ මිතුරන් සමුවෙයි
කවි සඟවන විල් තෙර මැද
තුටු කඳුළක් දෙනෙත රැඳෙයි
නැති වූ ලෝකය සදමින

යා යුතු වෙයි මගෙ ගම රට
ගොළු මුහුදෙන් එතෙර රැඳුණු
මතක පොකුරු ගෙන යමි මම
යළි එන වග සිහිපත් කොට

(2007 දෙසැම්බර් මස 9)