(ආචාර්ය ගාමිණී දිසානායක ඇතුළු පවුලේ
ආගන්තුක සත්කාරය සිහිපත් කරමිනි)
තනිකම මැකී යයි හිම අණු මැකෙන ලෙසින්
සවනට ගලා එයි මට හුරු බසක් සොඳින්
හෙළ බස ගලයි නුපුරුදු සුදු වදන් මැදින්
තනිකම මැකෙයි දියවෙන හිම පියලි ලෙසින්
මා බස දොඩන සුමිතුරු මහතුන් සමුවෙයි
හිම අණු රැඳුණු කඳු වැටියක දුර ද මැකෙයි
මිතුරන් සමග මා ගිය මඟ සිත තුටුවෙයි
ගම දුර වුව ද සතුටින් පිරි නිවෙසක් වෙයි
නොගියත් එකට අකුරට පාසලට පෙර
මිතුරන් වෙතියි අප හඳුනන අයෙක් පෙර
ඉපදුණු රට ද අහිමි ව නැත පවට පෙර
මව් බස සදයි බඳවා අප රටට පෙර
නුපුරුදු රටක අවුරුද්දට කැවුම් සැදෙයි
අවුරුදු දා ට කිරිබත් අතිරස ද ලැබෙයි
මිරිසට ඉවූ බත් මාළු ද දිවග රැඳෙයි
ගම් දොර නැතත් හෙළ බස මට ගමක් ම වෙයි
කැල්ගරි, කැනඩාව, 2007, අප‍්‍රියෙල් 14)
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
No comments:
Post a Comment