ලොවේ හැම මහ නගර
හැර දමා පැමිණියෙමි මම ගෙදර
සිසිලක් ය මහ රැය ද
දවල් ගිනි ගත් තැන්න
සුව ලබයි ගත නිවා
මහ පොළොව ඇකිළ යයි.
මහළු වූ මේ ගෙදර
ලී ඳඬුත් හඬ නඟයි.
ඇද හැලෙන කසි කබල්
අප නිවස ගැන පියා
කෝල වූ දින ද විය
මා කුඩා කාලයෙ
කළ වැඩ ද බර පතල්
වැඩුණු මහ දුගී බව
නිවස තුළ රැඳී ඇත.
එක් දිනක් එනු නිසැක
බිඳ දමා ඒ මතක
හදන්නට නව නිවස
එහෙත් එම දිනය තව
නැත පැමිණ
ලියා නැති මගේ කවි
කියනු ඇත ඒ පුවත.
මේ රටම වෙයි මනස
මා සතුව ඇති ධනය
නෙත් යොමා ගනින්නෙමි
අවට ඇති කඳු කැටිති
එකින් එක වෙත රැඳෙමි
බලන්නට කඳු වළළු.
දිය ඇදෙන ඇල උඩින්
ඕවිටේ සඳ නැගෙයි
අඳුරු වූ පිටිය මැද
බැටළු ලොම් රන් මිටකි.
(ඔස්ටේ‍්‍රලියානු ලෙස් මරේ මහා කවියාගේ කවියක පරිවර්තනයකි)
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
No comments:
Post a Comment