නිදි නැති රැය කඳුළු සලයි
වැටෙනා පිනි කැට මෙන් ලොව
අන්දමන්ද වූ මිනිසෙකු
දුක් වෙයි සිත තවා කැවෙන
ඔරලෝසුවෙ කටු මොර දෙයි
අරුණලූ නැති ලකුණු කියන
මහ රැ යම හූ මිටි දෙයි
රකුසු බකුසු හඬ අරගෙන
සිතුවිල්ලක් පාවී එයි
කුඩා වියේ බියක් රැගෙන
හඬා කියූ දුක් ළතැවිලි
ඇසූ මව ද නිදයි සොහොන
වවුලකු තටු සළන හඬක්
ඇසේ ජනේලයෙන් එපිට
කළුවර කැටි පසු කර යයි
වියලි කඳුලූ නෙත රඳවන
උණ ද වියරු වී සොලවයි
බිය වූ ගත සහ හදවත
ඉඟුරු කොත්තමල්ලි රස ද
සිහිනෙන් ලද ඔසුවක් විය
හිතේ දුකට කියූ කවි ද
ගඟකට වැටි ඉනි පෙළ විය
අරුණලූ එනතුරු තනියම
සිටිය යුතුය කීකරු ලෙස
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
No comments:
Post a Comment