සිත බිය සදා ගෙට කළුවර එන බැවිනී
කුකබරු හඬයි අප මිදුලේ පරවේණී
මා යන ගමන අඟවයි ඒ උළලේණී
ඒ හඬ බිය සදයි සිත කළුවර බැවිනී
සිහිතල නැගෙයි සදවා මිහිතල වියරූ
දරු දුක දැනෙයි දනවා හද දුක ගැඹුරූ
කළුවර නැගෙයි සදවා මා සිත වියරූ
කවි සිත මැරෙයි සදවා මා දිවි අඳුරූ
සුදු කහවණු සොයා මෙහි ආ පවට පෙර
කටරොළු මල් පවා සුදු විය නැත තමර
සුදු තිසරුන් ද කළු විය නැත උන් අමර
ගොළු මුහුද ද බිඳී මුනිවත විය අවර
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
No comments:
Post a Comment